Squid Game, το Κάστρο του Τακέσι αν τα παιχνίδια οδηγούσαν σε αιματοχυσία

Μία πολύ αξιοπρόσεκτη "death games" περίπτωση, στο Netflix

Γνωστό κόνσεπτ: άνθρωποι συμμετέχουν σε ανταγωνιστικά παιχνίδια, όσοι χάσουν πεθαίνουν. Το έχουμε δει, σε κάποιον βαθμό και σε άλλες μορφές του σε πολλά έργα, στα Battle Royale, The Hunger Games, Alice in Borderland, στα Saw, Would you Rather, Circle, As the Gods Will, Cube, αλλά και σε πολλά, πολλά video games, χωρίς όμως πάντα τον θάνατο ως επίπτωση για τους χαμένους.

Η νέα σειρά του Netflix από τη Νότια Κορέα, Squid Game, στοχεύει να ικανοποιήσει το κοινό εκείνο που απολαμβάνει να βλέπει τέτοιου είδους σόου, με ηθικά διλήμματα μεταξύ των παικτών που αγωνίζονται σε αιματηρά παιχνίδια.

Έχουμε δει αυτό το κόνσεπτ πολλές φορές, και το Squid Game δεν το διαφοροποιεί, στη βάση του, αρκετά για να ξεφύγει από την επανάληψη των ιδεών που το στηρίζουν. Ωστόσο, με μερικές έξυπνες προσθήκες και παρεμβάσεις, η νέα σειρά του Netflix καταφέρνει να είναι φρέσκια. Περιττό να σας πω ότι το Squid Game απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, αυτό που βλέπει τέτοιου είδους ταινίες και που αρέσκεται ή έστω δεν ενοχλείται από το έντονο gore και τις καταστάσεις πίεσης. Δεν είναι, δηλαδή, κατάλληλη σειρά για ένα χαλαρωτικό βράδυ.

Το Squid Game γίνεται πιο επιδραστικό από τα συνηθισμένα αντίστοιχα έργα επειδή δεν τοποθετείται σε ένα παράξενο, μακρινό ή όχι μέλλον, αλλά στην εποχή μας, σε πραγματικές πόλεις της Νότιας Κορέας, και περιέχει αναφορές για σημερινά κοινωνικά ζητήματα. Κάποιος χαρακτήρας έχει πάει εκεί ως πρόσφυγας, άλλος έχει περάσει τα σύνορα της Βόρειας Κορέας κρυφά, ένας ζει σε καθεστώς φτώχειας έχοντας παράλληλα εθισμό στον τζόγο. Η αφήγηση δίνει αρκετό χρόνο στους χαρακτήρες αυτούς, δεν τους πετά αμέσως σε μία αρένα για να μας αποκαλύψει ψήγματα του παρελθόντος τους μέσω αναδρομών.

Εδώ, οι χαρακτήρες και οι λόγοι που τους οδήγησαν να πάρουν μέρος στα παιχνίδια για να κερδίσουν το έπαθλο, είναι το βασικό τμήμα της πλοκής. Μάλιστα, το Squid Game σε μερικές στιγμές του είναι ιδιαίτερα τολμηρό αφηγηματικά, απομακρύνοντάς μας εντελώς από την αρένα για να μας δείξει τους χαρακτήρες του στην πραγματική τους ζωή. Το υπόβαθρο της πλοκής τονίζεται από το γεγονός ότι όλοι οι παίκτες έχουν βρεθεί στην αρένα από δική τους επιλογή, και έχουν τη δυνατότητα να σταματήσουν τα παιχνίδια όποια στιγμή θέλουν. Συγκεκριμένα, αν απαρνηθούν βέβαια το μεγάλο χρηματικό έπαθλο, οι διαγωνιζόμενοι μπορούν να ξεκινήσουν ψηφοφορία, και αν η πλειοψηφία τους διαλέξει τον τερματισμό των παιχνιδιών, αυτό θα συμβεί, και θα φύγουν όλοι, με άδειες τσέπες.

Είναι μία εύστοχη ματιά στο χιλιοπαιγμένο κόνσεπτ, και τελικά καταφέρνει να μας δώσει ολοκληρωμένους, πιστευτούς χαρακτήρες, να τους κάνει συμπαθείς (βοηθούν πολύ οι ερμηνείες), και να μην τους κρίνει για την επιλογή τους να μπουν στα παιχνίδια ή να τα συνεχίσουν παρόλο που αυτό κοστίζει ανθρώπινες ζωές. Κυρίως, κρίνει τους διοργανωτές, σε μία αλληγορία για τον καπιταλισμό, που είναι από τα λιγότερο ενδιαφέροντα σημεία της σειράς επειδή γίνεται πιο προφανής από όσο χρειάζεται σε σημεία και επειδή περιέχει κάποιες κουρασμένες ανατροπές.

Ακόμα, ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ίδια τα αγωνίσματα, που δεν είναι αιματηρές μονομαχίες ή δύσκολοι γρίφοι, αλλά παιδικά παιχνίδια: οι συμμετέχοντες παίζουν το Red Light, Green Light (κάτι σαν «1,2,3 κόκκινο φως» ή «αγαλματάκια ακούνητα»), παιχνίδια με βόλους, διελκυστίνδα και, γενικά, έχουμε μία αρένα που θυμίζει το Κάστρο του Τακέσι ή το βιντεοπαιχνίδι Fall Guys σε στιλ και αισθητική, αλλά φυσικά με πολύ αίμα, άγχος και gore.

Οι διαγωνιζόμενοι τραβούν το σκοινί σε μεγάλο ύψος, και η ομάδα που θα χάσει πέφτει στο τσιμέντο με γδούπο. Μία τεράστια κούκλα γυρίζει το κεφάλι της φωνάζοντας «Κόκκινο Φως!» Και όποιος δεν μείνει ακίνητος πεθαίνει βίαια. Τα κόνσεπτ των παιχνιδιών έχουν τα απαραίτητα twists εδώ κι εκεί και πάντα είναι διασκεδαστικά, με αυτόν τον γνωστό, ενοχλητικό τρόπο. Η αντίθεση μεγαλώνει εξαιτίας των έντονων χρωμάτων, σε τεράστια δωμάτια που μοιάζουν με παιδικά, φτιαγμένα από Lego, με κούκλες, σπιτάκια και ζωγραφιές στους τοίχους, που πάντα βέβαια «φιλοξενούν» τεράστιο μακελειό (στα παιχνίδια συμμετέχουν περίπου 500 άτομα, άρα... καταλαβαίνετε).

Σας το λέω με σιγουριά: αν σας αρέσουν αυτού του τύπου οι ιστορίες, σίγουρα θα απολαύσετε το Squid Game. Είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις που έχουμε δει πρόσφατα σε αυτό το ύφος, μία σειρά που ξεφεύγει εύστοχα από τα συνηθσμένα και χρησιμοποιεί σωστά τα κλισέ του είδους της, στο μεγαλύτερο μέρος της. Αποτελείται από εννιά επεισόδια της μίας ώρας, είναι στο Netflix, κυκλοφόρησε στις 17 Σεπτέμβρη, δεν ξέρω αν θα έχει δεύτερη σεζόν (θα μπορούσε, θα μπορούσε και να είναι αυτοτελής). Αν διαβάσατε μέχρι εδώ, ξέρετε ήδη αν είναι μία σειρά για εσάς, και αν είναι, να τη δείτε